Η ζωή στα 23- Αθήνα είσαι καμίνι.

Και να μαι εδώ, σαν την άδικη κατάρα καλοκαίρι να ψάχνω σπίτι στην Αθήνα.
Μια φορά είχα πει σ'έναν φίλο τι γνώμη έχει για τη κόλαση και μου είπε bitch please, έχεις ζήσει την Αθήνα τον Αύγουστο;
Μάλλον τώρα κάτι κατάλαβα.
Στα 23 μου λοιπόν και πιο γεροντοκόρη από ποτέ πρέπει να κάνω την πρακτική μου και κάποιο μεταπτυχιακό αν καταφέρω προφανώς να συνέλθω από τα ξενύχτια.
Γυρνάω στο Τίνα, το κανονικό μου είναι Σταματία, κάτι που δε θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω. Γενικά, θεωρώ πως οι γονείς μου ήθελαν να μείνω για πάντα ανύπαντρη και κάπως έτσι αποφάσισαν να με βγάλουν με αυτό το όνομα.
Τι έλεγα λοιπόν; Α ναι, 23 χρονών και χωρίς γκόμενο, περίεργος άνθρωπος και μοναχικός.
Όχι μόνη μου, απλά μοναχική. Έννοιες που συχνά συγχέονται.
Μεγάλωσα απότομα στην ηλικία των 15, όταν η μητέρα μου διαγνώσθηκε με καρκίνο.
Δε θυμάμαι και πολλά από εκείνη την περίοδο, γιατί ίσως ουσιαστικά δε ζούσα, μόνο ένιωθα.
Οι φίλες μου τότε, δε με βοήθησαν. Έπρεπε να το ξεπεράσω με τη βοήθεια του αδερφού μου και του πατέρα μου, ο οποίος όλη τη μέρα δούλευε.
Αλλά το βασικό ήταν ότι έπρεπε να το ξεπεράσω όλο αυτό μόνη μου. Βέβαια χρειαζόμουν βοήθεια, αλλά ήμουν εγωίστρια, έτσι κι αλλιώς το αντίκτυπο που θα μου άφηνε θα ήταν πολύ μεγάλο.
Έπρεπε να τα καταφέρω μόνη μου. Να αλλάξω μόνη μου.
Αποστασιοποιήθηκα από όλους και από όλα. Ήμουν δίπλα τους, αλλά δεν ένιωθα τίποτα γι αυτούς.
Ήμουν θυμωμένη με όλους που δεν μου έδιναν καμία σημασία, δεν έδειχναν να νοιάζονται και πολύ για το πρόβλημά μου.
Πολύ αργότερα βέβαια συνειδητοποίησα πως μερικές καταστάσεις δεν μπορούμε να τις καταλάβουμε σε ορισμένες ηλικίες.
Είχα θυμό μέσα μου και κάπου εκεί νομίζω έχασα την ικανότητά μου να νιώθω, να αισθάνομαι, να συμπονώ ν'αγαπώ.
Ο καθένας έχει τα προβλήματά του, τα οποία αυτός ο ίδιος τα ορίζει και δίνει αυτή τη σημασία.
Ο καρκίνος ήταν δύσκολο πράγμα, πολύ μεγαλύτερο πράγμα από το να σκάω για ένα γκόμενο. Αλλά δεν κατηγορώ τις φίλες μου, γι αυτές το αν θα τις κοιτάξει ο Κωστάκης τότε,ήταν το μόνο τους πρόβλημα.
Και τότε όλα άλλαξαν, ξαφνικά χωρίς να το θέλω ωρίμασα. Θεωρούσα πολλές συμπεριφορές απαράδεκτες, όπως το να κάθομαι σ'ένα μπαράκι και να περιμένω να με κοιτάξει ο άλλος. Δε χρειαζόμουν κανέναν. Καθόμουν όμως, γιατί δε ξέρω γιατί. Ίσως γιατί μέσα σε αυτή την απότομη αλλαγή ήθελα να πείσω τον εαυτό μου ότι παρέμενα ακόμα ένα παιδί, μια έφηβη. Ίσως γιατί, αν και μοναχική ποτέ δεν ήθελα να νιώσω παντελώς μόνη. Άκουγα τα προβλήματα όλων, έδινα συμβουλές, ανοιγόμουν, αλλά ως εκεί. Έπαιζα απλά ένα πολύ καλό θέατρο. Ακόμη και τώρα παρ όλα τα ανούσια σ'αγαπώ που ψιθύριζα ή που φώναζα, για λίγους ανθρώπους νοιάζομαι, για λίγους ανθρώπους το εννοώ.
Το χειρότερο είναι αυτό νομίζω για ένα κορίτσι. Είμαι ανίκανη να νιώσω αγάπη ή αν νιώσω δεν είμαι ποτέ σίγουρη αν όντως είναι αγάπη. Θαυμάζω την αγάπη, θαυμάζω την ικανότητα των ανθρώπων ν'αγαπούν, να ζουν ο ένας για τον άλλον, να αφήνουν τον εαυτό τους να ετεροκαθορίζεται. Απλά, δεν είναι για μένα.
Από τους λίγους ανθρώπους που αγαπώ είναι η κολλητή μου η Σοφία. Τόσο διαφορετικές και όμως τόσο ίδιες. Κυκλοθυμική όσο δεν πάει, αλλά χωρίς αυτή η ζωή μου δεν θα είχε νόημα. Επιλέγεις τους ανθρώπους που θέλεις να μοιράζεσαι τις στιγμές σου και επιλέγεις να πολεμήσεις γι αυτούς. Μέσα από τις τόσες λάθος επιλογές μου, ίσως έκανα την καλύτερη, γνώρισα τη Σοφία και την άφησα να με αγαπήσει και να την αγαπήσω. Μάλιστα, τώρα την κοιτάζω, κάθεται απέναντι μου στην καφετέρια και με κοιτάει με περίεργο ύφος, τύπου τι μαλακίες γράφει πάλι ενώ πρέπει να βρούμε σπίτι, αλλά δεν με νοιάζει. Είμαι αποφασισμένη να γράψω γι αυτή τη μίζερη ζωή μου.
Κοιτάζω τους δρόμους της Αθήνας και ω Θεέ μου φαίνονται τόσο άδειοι, όχι ότι δεν είναι αλλά το άλλο το άδειος, το χωρίς να είναι κάτι επωφελές. Θα μου λείψει η Θεσσαλονίκη πολύ, η πόλη που σπούδασα, που πέρασα την καλύτερη περίοδο της ζωής μου, τα φοιτητικά μου χρόνια.
Ξαφνικά, πρέπει να δουλέψω, να βγάλω χρήματα.
Ω Θεέ, είμαι πολύ όμορφη για όλα αυτά.
Πρέπει να φύγω τώρα, θα γράψω όταν βρω ένα σανίδι να ακουμπήσω τον κώλο μου, ένα σανίδι που να περικλείεται και από κάποιος τοίχους.

Sometimes.

Όταν περνάς καλά

Όταν αγαπάς αληθινά

Όταν σ'αγαπούν γι αυτό που είσαι

Όταν γελάς με τη ψυχή σου

Όταν βλέπεις ταινίες που λατρεύεις

Όταν ακούς τραγούδια που σε κάνουν να ονειρεύεσαι

Όταν κάνεις πλάκα στους κολλητούς σου

Όταν δέχεσαι την πλάκα από αυτούς

Όταν οι γονείς σου είναι πάντα εκεί

Όταν τα αδέρφια σου σε καταλαβαίνουν περισσότερο απ τον καθένα

Όταν ταξιδεύεις

Όταν αφήνεις τον αέρα να σε χτυπήσει καθώς βγάζεις το κεφάλι έξω απ'το παράθυρο

Όταν πας διακοπές με φίλους

Όταν πας διακοπές με τον έρωτά σου

Όταν δέχεσαι το πρώτο σου φιλί

Όταν κάνεις για πρώτη φορά έρωτα

Όταν κάνεις παθιασμένο σεξ

Όταν ερωτεύεσαι για πρώτη φορά

Όταν χωρίζεις

Όταν φεύγεις από κάτι που δεν θες

Όταν αφήνεις πίσω σου κάποιον/ κάτι που όντως δεν άξιζε

Όταν σου μίλησε για πρώτη φορά

Όταν πήγες στην πρώτη συναυλία

Όταν έκλαιγες μαζί με φίλους 

Όταν έφαγες κάτι που το ήθελες καιρό

Όταν ήπιες πολύ

Όταν χόρεψες πολύ

Όταν σήκωσες τη φωνή σου για πρώτη φορά

Όταν άρχισες το σχολείο

Όταν το τελείωσες

Όταν πήγες στη σχολή

Όταν έφυγες από αυτή

Όταν έφυγε από τη ζωή ένα αγαπημένο σου πρόσωπο

Όταν ήρθε στη ζωή ένα άλλο

Sometimes... Απλά νιώθεις, δεν σκέφτεσαι. 

Sometimes when i look deep in your eyes, i swear i can see your soul.

Να δίνεστε, αυτό.

http://www.youtube.com/watch?v=ejU5YAHN3vQ